Wydział III

Komunikat nr 2/II/2024 z dnia 14 marca 2024 r.

Wyrok z dnia 6 września 2023 r., III SA/Wr 774/22 (orzeczenie nieprawomocne)

Hasło tematyczne: Dotacje oświatowe

Teza: 1. Nie sposób utożsamiać organizowania i prowadzenia kształcenia dzieci i młodzieży z odrębnymi od instytucjonalnych, a więc szkolnych, form działalności dydaktyczno-wychowawczej zdefiniowanych w art. 109 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (Dz. U. z 2023 r. poz. 900 z późn. zm.). Jedynie prowadzenia określonego rodzaju zajęć edukacyjnych w szkole, w której realizowany jest obowiązek nauki lub obowiązek szkolny, przesądza o uzyskaniu przez ucznia statusu wychowanka domu wczasów dziecięcych w rozumieniu § 70 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 sierpnia 2017 r. w sprawie publicznych placówek oświatowo-wychowawczych, młodzieżowych ośrodków wychowawczych, młodzieżowych ośrodków socjoterapii, specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych, specjalnych ośrodków wychowawczych, ośrodków rewalidacyjno-wychowawczych oraz placówek zapewniających opiekę i wychowanie uczniom w okresie pobierania nauki poza miejscem stałego zamieszkania (Dz. U. poz. 1606 z późn. zm.).

2. Zorganizowanie w okresie ferii letnich lub zimowych pobytów o charakterze edukacyjnych, niebędących jednak kształceniem w ścisłym rozumieniu tego pojęcia, nie czyni z ich uczestników wychowanków, zaś podmiot ten wypoczynek organizujący - podmiotem uprawniony do dotacji.
3. Zamiarem prawodawcy było pozostawienie poza obszarem dotowanym wszelkich pobytów wakacyjnych niezwiązanych z realizacją kształcenia w ujęciu konwencjonalnym, a zatem instytucjonalnym i przymusowym, a więc pobytów, podczas których nie jest realizowany obowiązek szkolny lub obowiązek nauki. Tym samym nawet pobyt wpisujący się co prawda w cel domów wczasów dziecięcych, jakim jest wspieranie i uzupełnianie kształcenia, jednakże realizowany w czasie ferii letnich lub zimowych, nie stanowi pobytu wychowanka.

Link do wyroku

Komunikat nr 1/II/2024 z dnia 14 marca 2024 r.

Wyrok z dnia 28 lipca 2023 r., III SA/Wr 544/22 (orzeczenie prawomocne)

Hasło tematyczne: świadczenia zdrowotne finansowane ze środków publicznych

Teza: Odmowne rozpatrzenie wniosku o zwrot kosztów leczenia (poniesionych przez ubezpieczonego, który korzysta z transgranicznej opieki zdrowotnej) na podstawie przepisów o koordynacji - rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1), wymaga wydania rozstrzygnięcia, od którego stronie będzie przysługiwał skuteczny środek zaskarżenia.

Informacja z Centrum Usług Wspólnych w Gorzowie Wielkopolskim takich wymogów nie spełnia.

Link do wyroku

Komunikat nr 1/V/2023 z dnia 29 maja 2023 r.

Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 marca 2023 r. III SA/Wr 467/21 (orzeczenie nieprawomocne)

Hasło tematyczne: Inne

Teza: Brak wymaganej na podstawie przepisów krajowych zgody Prezesa NFZ na uzyskanie danego świadczenia opieki zdrowotnej w innym niż Rzeczypospolita Polska państwie członkowskim UE/EOG, nie wyklucza zwrotu ubezpieczonemu kosztów świadczenia opieki zdrowotnej (gwarantowanego, planowanego) udzielonego mu w tym innym państwie.

Rozpatrując wniosek ubezpieczonego o zwrot kosztów organ - z uwagi na to, że sprawa wchodzi w zakres stosowania prawa Unii - zobligowany jest uwzględnić przepisy unijne oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

Jak wynika z wyroków TSUE C-777/18 pkt 46-48, C- 538/19 pkt 37-39 Trybunał określił już dwie sytuacje, w których ubezpieczony, nawet w braku zgody należycie wydanej przed rozpoczęciem w państwie członkowskim miejsca pobytu leczenia planowanego, jest uprawniony do otrzymania bezpośrednio od instytucji właściwej zwrotu kwoty równoważnej tej, jaka musiałaby zostać pokryta w zwykłym trybie przez tę instytucję, w razie gdyby ubezpieczony dysponował taką zgodą.

Link do wyroku

Komunikat nr 3/III/2020: dnia 28 września 2020 r.

Hasła tematyczne: inne

Wyrok z dnia 19 lutego 2020 r. sygnatura akt  III SA/Wr 514/19 (prawomocny)

Teza: Wyrażenie na podstawie art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym przez radę gminy, której radny jest członkiem, zgody na rozwiązanie z tym radnym stosunku pracy pozostawione jest uznaniu rady gminy. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy rada ma obowiązek odmówić wyrażenia takiej zgody z uwagi na przyjęcie, że podstawą rozwiązania tego stosunku pracy są zdarzenia związane z wykonywaniem mandatu przez radnego.

W poniższym linku znajduje się dostęp do treści wyroku.

Link do wyroku

Komunikat  nr 2/III/2020: dnia 28 września 2020 r.

Hasła tematyczne: drogi publiczne

Wyrok WSA z dnia 22 stycznia 2020 r. sygnatura akt III SA/Wr 347/19 (prawomocny)

Tezy:

• Kontrola sądowa decyzji wydanej na podstawie art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, mającej charakter decyzji uznaniowej, jest ograniczona jedynie do badania, czy wydanie decyzji było dopuszczalne, czy przy jej wydawaniu nie zostały przekroczone granice uznania, czy została ona uzasadniona przez organ w sposób dostateczny zindywidualizowanymi przesłankami i czy przy jej podejmowaniu uwzględniony został słuszny interes społeczny i słuszny interes strony oraz konstytucyjna zasada równości wobec prawa (art. 7 Kodeksu postepowania administracyjnego) przy zachowaniu jednocześnie obowiązku dokonania przez organ prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie.
• Naczelną zasadą, którą organ powinien kierować się przy wydawaniu decyzji o udzieleniu zgody na lokalizację zjazdu publicznego z drogi publicznej, jest zachowanie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Organ jest więc obowiązany do prawidłowej oceny ryzyka naruszenia zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym związanego z wydaniem zezwolenia na lokalizację zjazdu publicznego, co podlega badaniu przez sąd. 

W poniższym linku znajduje się dostęp do treści wyroku.

Link do wyroku

Komunikat nr 1/III/2020: dnia 28 września 2020 r.

Hasła tematyczne: środki unijne

Wyrok z dnia 31 października 2019 r. sygnatura akt III SA/Wr 179/19 (nieprawomocny)

Tezy:

• I W kwestii przedawnienia zobowiązania podmiotu głównego za kwoty przypadających do zwrotu środków dofinansowania w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego, a co za tym idzie w kwestii możliwości orzeczenia względem osoby trzeciej o jej odpowiedzialności za te zobowiązania, zastosowanie wprost znajduje art. 3 rozporządzenia Rady (WE, EURATOM) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich.
• Konsekwencją zastosowania art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej wobec przedawnienia zobowiązań osoby trzeciej z tytułu środków unijnych, zamiast art. 3 rozporządzenia Rady (WE, EURATOM) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich, byłoby znalezienie się tej osoby w sytuacji niepewności prawnej. Zasada dotycząca pewności prawa i zaufania do organów państwa prowadzi natomiast do przyjęcia, że rozporządzenie Rady nr 2988/95 należy stosować wprost.
• Orzeczenie odpowiedzialności osoby trzeciej może wprawdzie nastąpić na podstawie zawartego w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych odesłania do odpowiedniego zastosowania działu III Ordynacji podatkowej, ale przy uwzględnieniu terminów przedawnienia określonych w rozporządzeniu Rady (WE, EURATOM) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich.

W poniższym linku znajduje się dostęp do treści wyroku.

Link do wyroku

Komunikat nr 1/III/2018: dnia 22 czerwca 2018 r.

Hasła tematyczne: prawo miejscowe

W dniu 25 kwietnia 2018 r. i 10 maja 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu rozpoznał sprawy ze skarg: Gminy Wrocław, Gminy Boguszów–Gorce, Gminy Podgórzyn oraz Gminy Miejskie Dzierżoniów na zarządzenia zastępcze Wojewody Dolnośląskiego w sprawie zmiany nazw ulic położonych w powyższych gminach wydanych na podstawie art. 6 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 1 kwietnia 2016 r. o zakazie propagowania komunizmu lub innego ustroju totalitarnego przez nazwy jednostek organizacyjnych, jednostek pomocniczych gminy, budowli, obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz pomniki (Dz. U. z 2016 r. poz. 744 ze zm.) zwanej dalej „ustawą dekomunizacyjną” i uchylił zarządzenia zastępcze w sprawach zarejestrowanych pod sygnaturami akt:

1.  III SA/Wr 72/18 w przedmiocie zmiany nazwy ulicy z Karola Marksa na Generała Stefana Grota-Roweckiego w gminie Miasto Boguszów- Gorce;

2.  III SA/Wr 73/18 w przedmiocie zmiany nazwy ulicy z Wincentego Pstrowskiego na Władysława Grabskiego w gminie Miasto Boguszów- Gorce;

3.  III SA/Wr 74/18 w przedmiocie zmiany nazwy ulicy z Leona Kruczkowskiego na Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w gminie Miasto Dzierżoniów;

4.  III SA/Wr 98/18 w przedmiocie zmiany nazwy ulicy z Marchlewskiego na Jana Karskiego w Gminie Podgórzyn;

5.  III SA/Wr 141/18 w przedmiocie zmiany nazwy bulwaru im. prof. Stanisława Kulczyńskiego na Profesorów Lwowskich w Gminie Wrocław.

Wyroki o sygnaturach akt III SA/Wr 72/18,  III SA/Wr 73/18, III SA/Wr 74/18, III SA/Wr 98/18 są prawomocne z dniem 15 listopada 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargi kasacyjne wyrokami z dnia 15 listopada 2018 r. o sygnaturach akt II OSK 2385/18, II OSK 2386/18, II OSK 2123/18, II OSK 2209/18.

Wyrok o sygnaturze akt III SA/Wr 141/18 jest prawomocny z dniem 14 lipca 2018 r.