Wydział I

Komunikat nr 5/I/2022: 17 marca 2022 r.

Hasła tematyczne: podatek dochodowy od osób fizycznych

Wyrok z dnia 21 października 2021 r. sygnatura akt I SA/Wr 294/21 (nieprawomocny).

Teza: Pod pojęciem nowej okoliczności, która stanowi przesłankę wznowienia postępowania w oparciu o treść art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.; dalej: O.p.) należy rozumieć oświadczenie woli zawarte w pierwotnie złożonym zeznaniu PIT-36, w którym wykazano kwotę 0 zł w rubryce przeznaczonej na wykazanie podatku z odpłatnego zbycia nieruchomości. Sąd nie podzielił stanowiska organu podatkowego, że okoliczność ta nie jest nowa skoro o ww. zeznaniu można dowiedzieć się z treści decyzji wymiarowej. Wskazano, że organy podatkowe, znając treść pierwotnego zeznania, stwierdziły, że nie można przyjąć, że niewykazanie w nim podatku od zbycia lokalu jest tożsame ze złożeniem właściwego oświadczenia. Zaś nie budzi wątpliwości, że Strony nie złożyły dodatkowego oświadczenia o tym, że przysługuje im "ulga meldunkowa". Dla organu Strona powołała się jedynie na to, że w wyniku odmiennej interpretacji można było przyjąć, że z oświadczeniem będzie tożsame wykazanie kwoty 0 zł w ww. zeznaniu. Sąd zauważył, że z treści uzasadnienia decyzji organu wynika, że organ ten zrobił jedynie zestawienie tabelaryczne składanych przez Skarżących zeznań, wskazując na ich poszczególne pozycje. Nie analizowano wspomnianej przez Strony okoliczności wykazania kwoty 0 zł w rubryce przeznaczonej na wykazanie podatku z odpłatnego zbycia nieruchomości jako oświadczenia woli Skarżących w kwestii zastosowania ulgi meldunkowej. Treść uzasadnienia ww. decyzji nie pozostawia najmniejszych wątpliwości, że postępowanie organu podatkowego nakierowane było jedynie na stwierdzenie istnienia oświadczenia złożonego w formie odrębnego dokumentu przez Skarżących. Świadczy o tym dobitnie treść uzasadnień decyzji wymiarowych, jak i wznowieniowych. (…) Takie oświadczenie w formie odrębnego dokumentu nie zostało złożone, czego Skarżący nie kwestionują. Jednakże chybionym jest – zdaniem Sądu - twierdzenie organu podatkowego, że nawet jeżeli organ podatkowy prowadzący postepowanie wymiarowe nie rozważał wszystkich okoliczności faktycznych w sprawie, to należy przyjąć domniemanie, że i tak tego typu okoliczności rozważał. Ten rodzaj argumentacji w konsekwencji przyczynia się do stworzenia domniemania, które nie wynika z treści przepisów prawa. Sąd zauważył, że nie można bowiem uznać, że jeżeli organ podatkowy nie rozważał okoliczności faktycznej w konkretnym kontekście prawnym co wynika wyraźnie z treści uzasadnienia decyzji to pomimo to należy przyjąć, że taka okoliczność była przez ten organ rozważana. W istocie organ podatkowy nie mógł zauważyć ww. okoliczności, zważywszy na to, że ani organ podatkowy ani podatnicy nie wiedzieli, że tego typu okoliczność spełnia wymogi oświadczenia pozwalającego na skorzystanie z ww. ulgi meldunkowej w czym ich utwierdzało orzecznictwo sądowe. I nie jest to kwestia zmiany wykładni prawa lecz poszerzenia percepcji stron procesu co do istnienia okoliczności mogących mieć i w istocie mających wpływ i to istotny na wynik rozstrzygnięcia. Na takie spojrzenie rozumienia przesłanki z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. wpływa wspomniany wyżej kontekst orzeczniczy, który doprowadził do krzywdy osób, które powinny były mieć możliwość skorzystania z przedmiotowej ulgi meldunkowej, jak również wspomniany wcześniej aspekt konstytucyjny co do braku respektowania przez ustawodawcę precyzji i jasności przepisów prawa podatkowego oraz naruszenia zasady proporcjonalności. W konsekwencji uznano, że doszło do naruszenia art. 240 § 1 pkt 5 O.p. a w konsekwencji do naruszenia art. 245 § 1 pkt 2 O.p. w zw. z art. 244 § 1 i art. 233 § 1 pkt 1 O.p. w zw. z art. 2 Konstytucji RP i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.